LEKCJA TANGA

Najbardziej otwarcie autobiograficzny film Potter, w pełni poświęcony jej fascynacji tańcem i badaniu balansu władzy między kobietami a mężczyznami. Po spektakularnym sukcesie ORLANDO niektórzy oczekiwali od reżyserki projektu podobnej skali. Tymczasem LEKCJE TANGA są kameralną, epizodyczną, poniekąd eksperymentalną historią reżyserki piszącej scenariusz kolejnego filmu oraz zawodowego tancerza. Bohaterkę gra tutaj sama Sally Potter, bohatera argentyński tancerz i mistrz tanga Pablo Verón. 

Granica między fikcją a rzeczywistością pozostaje zatarta przez cały seans, dodając LEKCJOM TANGA nieco pikanterii. Wszak sednem filmu jest głęboka fascynacja Potter talentem, ciałem i charyzmą młodego Veróna, który często filmowany jest jako obiekt pożądania. Tango było z kolei w latach 90. prawdziwą obsesją Potter, który pisała szczegółowo o swojej nauce tańca, a w 1995 roku udzieliła wywiadu, w którym wspomniała, że właśnie przetańczyła całą noc. Reżyserka mówiła wówczas: „Nie możesz sfilmować doświadczenia tańca, w każdym razie nie bezpośrednio. Możesz uchwycić powierzchnię, ale nie dotrzesz do niczego, co przypominałoby niezwykłe uczucie, jakie daje ciału taniec”.

W czarno-białych, namiętnych scenach rozegranych między dominującym w tangu Verónem a szukającej w tej relacji miejsca dla siebie Potter film dokonuje także ostrej analizy damsko-męskiej dynamiki. Tango pełni tu dwuznaczną funkcję, z jednej strony odtwarzając sytuację kobiecej podległości (to kobieta musi „dać się prowadzić”), z drugiej – dając bohaterce radość i cielesną przyjemność. W tle rozgrywa się ponadto satyra na twardogłowych hollywoodzkich producentów, którzy są w stanie zdusić w zarodku każdy przejaw kreatywności…

‍

Text: Sebastian Smoliński