CZŁOWIEK, KTÓRY PŁAKAŁ

Autorskie spojrzenie na dekadencki Paryż lat 30. i losy migrantów różnych narodowości u progu II wojny światowej. Suzie (Christina Ricci) jest Żydówką z rosyjskiej wsi, która przed pogromami ucieka do Anglii – choć wsiadając na statek myślała, że zmierza do Ameryki. Dziewczyna nabywa nową tożsamość, gubi etniczność i akcent. Kilkanaście lat później, już jako chórzystka, trafia do Paryża, gdzie zatrudnia się w operze Felixa Perlmana (Harry Dean Stanton) i zaprzyjaźnia z Rosjanką Lolą (Cate Blanchett). Irytuje ją pyszałkowaty włoski śpiewak o nacjonalistycznych poglądach (John Turturro), za to z przystojnym Cyganem (Johnny Depp) nawiązuje romantyczną relację.

CZŁOWIEK, KTÓRY PŁAKAŁ ma renomę najbardziej przystępnego i klasycznie skrojonego z filmów Potter, ale w tej retro opowieści o utracie domu i korzeni łatwo dostrzec zwyczajową ambicję i pomysłowość reżyserki – a także echo jej wczesnego krótkiego metrażu THRILLER. Gwiazdorska obsada poprowadzona jest pewna ręką, a klimat przedwojennego Paryża odtworzony został z dużym smakiem (za zdjęcia odpowiadała legenda francuskiego kina Sacha Vierny, dla którego był to ostatni film w karierze). 

Potter interesuje ideologiczna mieszanka wielkomiejskiej francuskości, imigranckiego poczucia wyobcowania, faszyzmu i antysemityzmu, która buzuje wśród pracowników opery i w paryskiej metropolii z coraz większą intensywnością. CZŁOWIEK, KTÓRY PŁAKAŁ jest również nieszablonową opowieścią o Holocauście i budowaniu własnego życia od nowa, a także pełną empatii feministyczną przypowieścią o dwóch kobietach, które dzieli podejście do życia, ale łączy bezwarunkowa przyjaźń.

‍

Tekst: Sebastian Smoliński